Ćwiczenia z przepisywania, wklepywania i zapamiętywania. Skończyłem 62 lata i traktuję te ćwiczenia jako bardzo dobre ćwiczenie na zachowanie sprawności umysłowej i poszerzenie wiedzy o świecie.
OPPENHEIMER. TRIUMF I TRAGEDIA OJCA BOMBY ATOMOWEJ
Od blogera:
Szekspirowska oprawa - świt Nowej Ery
ciąg dalszy
O godzinie 2.30 rano całą okolicę smagały wiatry wiejące z prędkością 50 kilometrów na godzinę oraz silne ulewy. Jednak Jack Hubbard i jego niewielki zespół meteorologów przewidywali, że o świcie burza się skończy. Oppenheimer i Groves przechadzali się nerwowo wokół schronu południowego, spoglądając co kilka minut w niebo, by sprawdzić czy pogoda się zmienia. Około godziny 3.00 rano weszli z powrotem do bunkra i zaczęli rozmawiać. Dla obu opóźnienie było nie do przyjęcia. "Jeśli przełożymy próbę - powiedział Oppenheimer - nigdy nie uda mi się znowu zebrać ludzi do kupy". Groves był jeszcze bardziej zdeterminowany. W końcu podjęli decyzję: próba odbędzie się o godzinie 5.30 - i oby wszystko poszło dobrze. Godzinę później niebo zaczęło się przecierać, a wiatr cichnąć. O godzinie 5.10 z głośnika usytuowanego na zewnątrz centrum dowodzenia zadudnił głos fizyka z Chicago Sama Allisona:
"Godzina zero minus dwadzieścia minut!".
Richard Feynman znajdował się w odległości 30 kilometrów od Trinity, gdy wręczono mu ciemne okulary. Uznał jednak, że przez ciemne szkła niczego nie będzie widział, więc spiął się do kabiny stojącej przodem w kierunku Alamogordo ciężarówki, której szyba miała go chronić przed szkodliwym promieniowaniem ultrafioletowym i nie zniekształcała widoku. Mimo to, kiedy horyzont rozpalił się potwornym blaskiem, Feynman odruchowo się skulił. Kiedy spojrzał ponownie, zobaczył, jak białe światło staje się żółte, a potem pomarańczowe. "Wielka pomarańczowa kula, bardzo świecąca w środku, zaczyna się unosić i nieco kłębić. Na krawędziach staje się lekko czarno. Później widzisz, że jest to wielka kula dymu z błyskami ognia przebijającymi się z wnętrza". Półtorej minuty po eksplozji Feynman usłyszał ogromny huk, po którym przetoczył się pomruk wywołanego przez człowieka gromu.
James Conant spodziewał się błysku stosunkowo krótkiego, kiedy więc białe światło przez chwilę gęsto wypełniło niebo, pomyślał, iż "iż coś poszło źle" i że "cały świat stanął w płomieniach".
O 30 kilometrów od miejsca eksplozji Bob Serber, leżąc na brzuchu, przyciskał do oczu okulary spawalnicze. "Oczywiście - napisał później - gdy tylko zmęczyła mi się ręka i na chwilę opuściłem okulary, bomba eksplodowała. Błysk całkowicie mnie oślepił". Kiedy 30 sekund później powrócił mu wzrok, zobaczył jasnofioletową kolumnę sięgającą od sześciu do dziewięciu kilometrów. Będąc oddalony o 30 kilometrów, czułem na twarzy gorąco".
Koniec odcinka
Ciąg dalszy nastąpi
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz